SPOKÓJ

Andor i jego matka tworzą toksyczny związek dwojga ludzi, uwięzionych w ciasnym mieszkaniu. On jest pisarzem, ona – opuszczoną, dawno zapomnianą aktorką teatralną, której odmówiono prawa do grania po tym, jak jej córka wyemigrowała z kraju po rewolucji roku ’56. Kobieta od lat nie wychodzi z domu, z którego zrobiła scenę – odgrywa gwiazdę, a jej syn widownię. Czy Andor potrafi wyzwolić się od matki i żyć samodzielnie? Czy miłość będzie wystarczającym impulsem, czy doprowadzi tylko do załamania kolejne osoby wciągnięte w rodzinne piekło?

Biorąc za tło polityczne zawirowania lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy na Węgrzech dochodzi do zmiany ustroju, Attila Bartis z niezwykłą subtelnością wnika w skomplikowane relacje uczuciowe, pokazując, jakie są następstwa choroby lekceważąco nazywanej zaborczością. Jego bohaterami są uczuciowe kaleki, które uśmiercając swoich bliskich, dążą do samozniszczenia.

Opanowanie języka i psychoanalityczna wnikliwość autora nadają tej powieści niezwykły, wirtuozerski wręcz polot. Obyczajowa odwaga, błyskotliwe dialogi przeplatane nostalgiczną narracją oraz niekłamany zmysł obserwacji składają się na jedno z najciekawszych dzieł o pokoleniu trzydziestoletnich Europejczyków z byłego bloku wschodniego.

[W.A.B., 2005]