STUDNIA ŻYCZEŃ

W domu odziedziczonym po babce Rozalii Hanka odkrywa ślad tajemnicy rodzinnej, która kryje również sekret jej własnego pochodzenia. Dzięki przyjaciółce babci poznaje powikłane przez historię, ludzi i osobiste wybory losy kobiet ze swojej rodziny. Nagle postrzega siebie i własne życie z zupełnie innej perspektywy, w rodzinnej kobiecej sadze odnajduje źródło swej mocy. Uświadamia sobie, że nie może dłużej pielęgnować żalu do świata o to, że została młodą wdową, nie może czepiać się życia nastoletniego syna, własne zawieszając na kołku. Nie ona jedna musiała znaleźć w sobie samej wiarę i nadzieję. Nie ona jedna musiała ryzykować, by wyjść naprzeciw miłości, o której nigdy przecież nie wiadomo, czy uskrzydli, czy przygnie do ziemi. Hanka odkrywa wreszcie, że tym, którzy niczego nie chcą, świat nie daje nic. Trzeba więc o siebie walczyć. 

Powieść toczy się w dwóch planach. Ten teraźniejszy płynie jakże znajomym, wartkim strumieniem współczesności, przeszły szemrze melancholijnie, wyostrzając rysy twarzy ze starych fotografii, przynosząc zapach dawno przekwitłych bzów i jaśminów obrastających werandy domów na Podlasiu. "Studnia życzeń" wciąga w nurt podziemnych wód przeszłości, a w tafli wody odbija się prawdziwe oblicze teraźniejszości. 

[Prószyński i S-ka, 2005]