ROZWIĄZŁA

Grzeszny romans?
Przeklęta Polska!
To nie jest moja historia!
Nie Twoja?

Rozwiązła. Znakomita powieść Jarosława Kamińskiego.

Dobiegająca czterdziestki Zofia Rogala, pracująca w filmie i reklamie wizażystka, atrakcyjna kobieta "po przejściach", nawiązuje romans z młodszym o osiemnaście lat Adamem Zarembą, studentem warszawskiej ASP. Decydują się zamieszkać razem, jednak Adam ukrywa swój związek przed rodziną. Zofia nie musi niczego ukrywać - wychowała się w domu dziecka, nigdy też nie zgłębiała tajemnicy własnej tożsamości.

Nadchodzi jednak moment ujawnienia się - Adam jedzie z Zofią do mazurskiej wsi, by tam, na rodzinnej daczy, przedstawić narzeczoną rodzicom i dziadkowi, Edwardowi Czerskiemu, niegdyś wpływowemu intelektualiście. Przy obiedzie dochodzi do awantury. Widać, że rodzina Czerskich pulsuje od tajemnic i skrywanych krzywd, których źródło tkwi w głębokim PRL-u. Zofia nie podejrzewa jednak, że to ona stanie się centralną postacią tych prywatnych wojen.

Ambitna, szeroko zakrojona, świetnie napisana proza. Debiut powieściowy Jarosława Kamińskiego to książka, której nie wolno przeoczyć.

"Są i tacy, dodaje Daniel, którzy porównują go do Brzozowskiego, chciał dobrze, tyle że popełnił błąd, a kto to ten Brzozowski, ciekawość Joasi nie daje się łatwo zaspokoić, myśli Zofia, a taki tam filozof, współpracował z Ochraną, z carską tajną policją, precyzuje Daniel, wielki umysł, najbardziej bezwzględny krytyk polskości, może dlatego nie wybaczono mu zdrady, o ile w ogóle miała miejsce".
(fragment)

"Kamiński z rzadko spotykaną elegancją porusza się po meandrach ludzkiej psychiki i polskich kompleksów. Brawurowo korzysta też z umiejętności dobrego filmowca: mówienia obrazem. Nie ocenia, nie konstatuje, nie dzieli na dobrych i złych, widzi i opisuje. Udany debiut powieściowy o poszukiwaniu tożsamości i kruchej nici ludzkich relacji".
Katarzyna Woźniak, Art&Businnes

"Powieściowy debiut znanego dramaturga. I to jaki! Wielopiętrowa zagadka tożsamości wpisana w zawikłaną historię komunistycznej Polski.

Kamiński pisze jak rasowy prozaik, z doskonałym wyczuciem sceny, sytuacji, tła, kontekstu. A w dodatku umie opowiadać o współczesnej Polsce w tonacji dotychczas prawie niespotykanej: bez (prawicowych czy lewicowych) klisz i stereotypów, bez ferowania wyroków, z czułością i zrozumieniem dla poplątanych ludzkich losów, z odrobiną kostycznego poczucia humoru".
Piotr Kofta

[W.A.B., 2012]