RUBIO

bardzo dobry

Trzydziestotrzyletni Amerykanin, porzucony przez żonę, by odzyskać równowagę emocjonalną, udaje się do Hiszpani. Przemierza cały kraj i w końcu znajduje samotnię, w której ma nadzieję dojść ze sobą do ładu. Z pasją remontuje swój dom na wzgórzu, co przynosi mu ukojenie. Z czasem zżywa się z hiszpańską rodziną, która nazywa go Rubio, blondyn, i traktuje jak swego.

Rubio - choć wydawało mu się, że nie jest zdolny do miłości - namiętnie i z wzajemnością zakochuje się w siedemnastoletniej Hiszpance. Gwałtowne uczucie wybucha z siłą, jakiej Rubio nie zaznał w życiu. Wydaje mu się, że w końcu poznał, co to szczęście. Ale zapomniał o jednym - jest w Hiszpanii, a nie w Ameryce. Tu sprawy nie układają się tak prosto, jak by chciał.

Czy naprawdę umie nie tylko brać, ale i dawać szczęście?

[Rebis, 2003]