WEBERN

Czarno-białe ilustracje na wklejkach.

* * * * * * *

Muzyka Antona Weberna, nie rozumiana przez współczesnych, którzy ocenili go jako dyrygenta, nie akceptując zupełnie jako kompozytora, w drugiej połowie XX wieku stała się punktem wyjścia dla niemal wszystkich młodych twórców reprezentujących tendencje nowatorskie - od konstruktywizmu Bouleza czy Stockhausena po formalne pomysły Cage'a.

Aforystyczny styl, lapidarność, konstrukcje dźwiękowe przemyślane z żelazną konsekwencją - we wszystkim tym wyraża się osobowość kompozytora, zamkniętego w sobie, oszczędnego w słowach i gestach, bezkompromisowo i z uporem kroczącego wybraną drogą mimo prześmiewczej dezaprobaty krytyki i publiczności.

Ukazująca się w serii "Monografii Popularnych" książka Ludomiry Stawowy, muzykologa specjalizującego się w muzyce współczesnej, jest pierwszą w Polsce tak obszernie i wszechstronnie traktującą postać jednego z prawodawców Nowej Muzyki. Analizując twórczość Weberna, autorka kreśli jednocześnie wyrazisty portret kompozytora zmagającego się z dramatyczną epoką, w jakiej przyszło mu żyć.

[PWM, 1992]