CÓRY WIATRU

Jest to opowieść z pierwszej części podróży wokół świata. Statkiem był katamaran "Rehu Moana", a jego kapitan dr David rozpoczął żeglugę od wzięcia udziału w samotnych regatach przez Atlantyk. Załogę w podróży dookoła świata stanowiła jego żona Fiona i dwie córeczki. Gdy zaczynali podróż, jedna miała niewiele ponad rok, druga dwa i pół roku. Później, po dotarciu do Valparaiso, jeszcze jedna dorosła osoba uzupełniła załogę. Pozwoliło to Lewisowi na poczynienie bardzo ciekawych eksperymentów w żegludze bez kompasu po Pacyfiku. W zasadzie jednak książka jest opowieścią o rodzinie, sprawozdaniem z przygody, która z pewnością powoduje, iż wielu ludzi zazdrości Lewisom ich determinacji i odwagi.

"Sehu Moana" został zbudowany specjalnie na tę podróż oraz na wzięcie udziału w regatach samotnych. Lewis był szczególnie zainteresowany możliwościami żeglowania katamaranem przeciwko przeważającym wiatrom. Na początku krótko opisuje swoje przeżycia w trakcie przejścia Atlantyku i zachowanie się jachtu, ponieważ poprzednio nikt nie próbował żeglować wielokadłubowym statkiem przez Atlantyk ze wschodu na zachód.

Fiona wraz z dziećmi przepłynęła Atlantyk na parowym trampie i spotkała się z mężem w Maine, skąd wypłynęli na Wyspy Zielonego Przylądka.

Z Wysp Zielonego Przylądka skierowali się ku wybrzeżom Brazylii, a później w Cieśninę Magellana. Panowała tam zmienna pogoda, wiatr zmieniał nagle siłę z kompletnej ciszy do sztormu. Przedarcie się przez przesmyki trwało wiele tygodni.

Mapy nie pokazują dużej części wybrzeża, lub ukazują je tylko niepewną przerywaną linią. Począwszy od zachodniego krańca cieśniny poprzez dzikie, pełne gór lodowych przesmyki Patagonii jedno osiedle czy zamieszkałe miejsce spotyka się co 500 mil. Lewisowie widzieli jednak opuszczone wigwamy Indian Canoe i odkryli plemię żyjące obecnie na samej krawędzi cywilizacji. Na 800 mil przed Valparaiso i 70 mil od wybrzeża złamał się ster. Po trzech dniach poświęconych naprawie podążyli dalej. W Valparaiso przyłączyła się do nich Priscilla Cairns.

W drugiej części podróży - przez Pacyfik - najpierw odwiedzili wyspę Robinsona Cruzoe - Juan Fernandez, 500 mil na zachód. Zatrzymali się tam krótko przed kontynuacją żeglugi do Wyspy Wielkanocnej. Na Wyspie Wielkanocnej uzupełnili zapasy świeżej żywności. Następnie wylądowali na Mangareva. Tam francuskie władze nie chciały zezwolić na ich pobyt. Ostatecznie jednak po przełamaniu oporów pozostali kilka dni przeprowadzając niezbędne naprawy przed podróżą na Tahiti i Moorea, gdzie spędzili parę szczęśliwych tygodni.

D. Lewis jest uważany za eksperta od polinezyjskich metod nawigacyjnych. Zdecydował się rozpocząć żeglugę z Tahiti tym sposobem wykorzystując gwiazdy, kierunki wiatrów i prądów oraz obserwując zwyczaje ptaków. Jako zabezpieczenie Priscilla Cairns nanosiła prawdziwą trasę na innej mapie przy użyciu tradycyjnych metod. W ten sposób jacht dotarł w pobliże Wysp Cooka. Po porównaniu kursu rzeczywistego z przypuszczalnym okazało się, że nawigacja metodami polinezyjskimi była zadziwiająco dokładna.

Żeglując w ten sam sposób wyprawa dotarła do Rarotonga i dalej do Nowej Zelandii. W dniu przybycia D. Lewis został odznaczony przez generalnego gubernatora nagrodą Jachtsmena Roku i zgotowano mu wspaniałe przyjęcie. W ten sposób kończy się książka, ale przygody Lewisów trwały dłużej. Pożeglowali dalej i wrócili wokół Przylądka Dobrej Nadziei do Wielkiej Brytanii wkrótce po opublikowaniu tej książki.

Są to tylko najogólniejsze zarysy podróży, a książka zawiera wiele wydarzeń, które oczarują entuzjastów żeglarstwa. Lewis poświęcił wiele badań odtworzeniu zapomnianych metod nawigacyjnych, a takie problemom, które nastręcza współżycie w ograniczonej przestrzeni. Książka zainteresuje zarówno mężczyzn ze względu na zawarte w niej przygody, jak i kobiety dzięki obrazowi niezwykłego życia rodzinnego. Właśnie dzieci dały tej książce najbardziej czarujące epizody. Pomimo paru krytycznych momentów wydaje się, że były zachwycone każdą chwilą podróży.

[Wydawnictwo Morskie, 1971]